Κριτική για την επετειακή έκδοση (50 χρόνια μετά) του θρυλικού Dark Side of the Moon των Pink Floyd (2023)

Σε ένα τέτοιο έργο τα λόγια που μπορεί να πει κανείς είναι λιγοστά γιατί η μουσική μιλά από μόνη της και μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τους πρωτοπόρους του progressive rock αν και για μένα προσωπικά θεωρώ το δίσκο The Wall τον καλύτερο της θρυλικής βρετανικής μπάντας. Ο Roger, ο David, ο Richard και ο Nick δίνουν όλο τον εαυτό τους σε αυτό το δημιούργημα. Μπορείς να το ακούσεις χιλιάδες φορές και να μην το βαρεθείς ποτέ, αυτή ήταν και η μαγεία των κλασικών δημιουργημάτων από την χρυσή δεκαετία των 70's όπου άνθισαν σχεδόν όλα τα είδη της ροκ.

Για μένα όσο μεγαλώνουν οι μεγάλοι αυτοί καλλιτέχνες γίνονται ακόμη καλύτεροι γιατί από ταλέντο ξεχειλίζουν και μουσικά και στιχουργικά. Άσχετα αν κάποιος συμφωνεί με την πολιτική που έχει βάλει στα τραγούδια τους ο Roger δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι είναι από τους καλύτερους πρωτομάστορες του εναλλακτικού ροκ ήχου που έχουν επηρεάσει χιλιάδες νέα παιδιά, άλλους σε σωστό δρόμο και άλλους όχι. Το μόνο άσχημο για μένα ήταν ο χωρισμός της μπάντας για λόγους που μόνο οι ίδιοι ξέρουν και εγώ μπορεί να φανταστώ μόνο και αυτό είναι ο τεράστιος εγωισμός του Roger σε σχέση με τους χαμηλούς τόνους των άλλων μελών.

Όταν όμως κρατάς στα χέρια σου τέτοιο ταλέντο νομίζω κάνεις και παραχωρήσεις προς όφελος του γενικού καλού. Βέβαια και οι solo προσπάθειες του αγαπητού David ήταν κατά την γνώμη μου πολύ επιτυχημένες. Εξάλλου τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες της ροκ γενικά μαζί με τον Jimmy Page των εκπληκτικών Led Zeppelin και φυσικά τον αγαπητό μας Richie Blackmore των θρύλων Deep Purple. 

Τελειώνοντας το μίνι μου αφιέρωμα να πω ότι το cd είναι απλώς ένα remix του παλιού κλασικού και όχι ξανατραγουδισμένο τώρα παρόλο που θα ήθελα να τους ακούσω και τώρα που είναι ώριμοι και τα πάνε ακόμα εξαιρετικά. Εξάλλου οι μεγάλοι μουσικοί ποτέ δεν πεθαίνουν ακόμα και μετά τα 70 μπορούν να δώσουν παραδείγματα του αστείρευτου ταλέντου τους. Δυστυχώς έφυγε από κοντά μας το 2008 ο αείμνηστος Richard Wright συνεπώς το όνειρο μου για μια ζωντανή εμφάνιση των αρχικών μελών εν απαρτία στις μέρες μας θα μείνει ανεκπλήρωτο εκ των πραγμάτων.   

Τώρα το cd κυκλοφόρησε στις 24 Μαρτίου αν δεν κάνω λάθος αλλά για κάποιον που έχει το παλιό δεν νομίζω ότι θα του προσθέσει κάτι το καινούριο απλώς λίγο καλύτερη ποιότητα στον ήχο.. Καλύτερο για μένα το παλιό κλασικό LP που έχουμε στην δισκοθήκη μας και δεν χαλάει ποτέ αν το καθαρίζουμε προσεκτικά. Από όλα τα τραγούδια δεν επιλέγω κάποιο συγκεκριμένα αφού όλα τους είναι απόλυτα δεμένα μεταξύ τους. Όσοι πιστοί προσέλθετε και ακούστε τους θρύλους αν δεν το έχετε κάνει ήδη ειδικά αν είστε φαν των παλιών καλών ήχων που μας σημάδεψαν την νιότη, βέβαια είμασταν παιδιά τότε αλλά τα θυμόμαστε με νοσταλγία μπορώ να πω. 

Tracklist:

Speak To Me

Breathe (In The Air) 

On The Run

Time

The Great Gig In The Sky

Money

Us And Them

Any Colour You Like

Brain Damage

Eclipse

Τα μέλη της μπάντας για το συγκεκριμένο cd:

David Gilmour: Vocals, Guitars

Nick Mason: Percussion, Tape Effects

Richard Wright: Keyboards, Vocals

Roger Waters: Bass Guitar, Vocals, Tape Effects