Κριτική για την επετειακή έκδοση (50 χρόνια μετά) του θρυλικού Dark Side of the Moon των Pink Floyd (2023)
Σε ένα τέτοιο έργο τα λόγια που μπορεί να πει κανείς είναι λιγοστά γιατί η μουσική μιλά από μόνη της και μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τους πρωτοπόρους του progressive rock αν και για μένα προσωπικά θεωρώ το δίσκο The Wall τον καλύτερο της θρυλικής βρετανικής μπάντας. Ο Roger, ο David, ο Richard και ο Nick δίνουν όλο τον εαυτό τους σε αυτό το δημιούργημα. Μπορείς να το ακούσεις χιλιάδες φορές και να μην το βαρεθείς ποτέ, αυτή ήταν και η μαγεία των κλασικών δημιουργημάτων από την χρυσή δεκαετία των 70's όπου άνθισαν σχεδόν όλα τα είδη της ροκ. Για μένα όσο μεγαλώνουν οι μεγάλοι αυτοί καλλιτέχνες γίνονται ακόμη καλύτεροι γιατί από ταλέντο ξεχειλίζουν και μουσικά και στιχουργικά. Άσχετα αν κάποιος συμφωνεί με την πολιτική που έχει βάλει στα τραγούδια τους ο Roger δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι είναι από τους καλύτερους πρωτομάστορες του εναλλακτικού ροκ ήχου που έχουν επηρεάσει χιλιάδες νέα παιδιά, άλλους σε σωστό δρόμο και άλλους όχι. Το μόνο άσχημο για μένα ήταν ο χωρισμό